The English version will be published soon
Donderdag, 14 mei 2015
Michael is goed op dreef. Zijn verhalen gaan steeds meer over zijn reis zelf, in plaats van de zorgen of het wel goed gaat. Het blijft natuurlijk best spannend zo'n onderneming. Vandaag heeft hij zijn 20e etappe gereden! Volgens mij heeft Michael dan ongeveer 2.000 km op zijn fiets gezeten. Petje af! Lees hier zijn verslag:
"Ik word wakker van mijn alarm om 6:00 uur. Het is 13 graden in de cottage, maar ik heb heerlijk warm geslapen in mijn slaapzak. Prima ding.
Ik moet eerst nog iets recht zetten van gisteravond, hoewel $60 te veel blijft voor deze cottage, werd ik gisteren door de eigenaar, met gitaar, een nummer van Neil Youg toegezongen. Het nummer “How long may you go” werd geschreven voor zijn auto die nog steeds in Blind River, hier 10 km verderop, schijnt te staan. Daarna speelde Mark zo’n beetje elk nummer van Supertramp prefect op de piano. Ik heb genoten!!
Ik loop om 7:33 uur naar binnen voor het ontbijt. Ik krijg eerst een flink bord havermout en dit is echt heerlijk. Daarna toast met uitgebakken spek, eieren, meloen, yoghurt, kortom een geweldig ontbijt. Er zitten nog twee andere heren aan tafel die hier in de buurt werken. Contractors worden zij hier genoemd. Ik heb leuke gesprekken. Na het eten ga ik mijn spullen pakken en mijn fiets klaar maken.
Ik ga ook nog even bij de waterval kijken, op aanraden van de eigenaar. Het is daar prachtig en er zwemmen tientallen forellen.
Ik vertrek om even voor 9:00 uur en rij na ruim een half uur Blind River binnen. Ik ga bij Tim Hortens naar binnen om een koffie te halen. "Hé, ben jij meneer van Beek? Ik heb je op TV gezien!", zegt een iets oudere man tegen mij. Wij praten wat, maar hij moet weg. Als ik binnen in de rij sta voor mijn bestelling, komt deze man ineens weer binnen. Hij zegt: "Ik was onderweg, maar mijn gevoel zei dat ik jouw ontbijt moet betalen" en ik krijg $10. Ik bedank hem en hij verheft ineens zijn stem en roept in de overvolle Tim Hortens: "Attentie allemaal, dit is meneer van Beek uit Holland en hij fietst door Canada voor kanker en sarcoïdose. Wij moeten hem steunen, dus volg hem om zijn website!"
Hij gaat daarna de zaak uit en daar sta ik dan. Iedereen kijkt naar mij en weer staat de hele tent op z’n kop. Ik bestel een koffie en een broodje ei (Ik eet heel veel door het fietsen) en heb een uur werk om iedereen, die het wil, te woord te staan. Het is niet de belangstelling, maar vooral dat ik zie dat mensen gelukkig worden als ik vertel wat ik doe en dat zij mij een prima persoon vinden om dit te doen. Wat blijkt? Er is een andere jongeman geweest met één been die de tocht van Terry Fox gelopen heeft én gehaald. Maar omdat hij nogal veel praatjes had en aan het opscheppen was dat hij het wel kon, heeft hij nooit de aandacht gekregen, kent niemand hem meer en wil niemand hem kennen.
Ik zit weer op de fiets en rond 13:30 uur kom ik Iron Brige. Ik ga eerst brood kopen en wat andere spullen . Voordat ik de winkel inloop komt er iemand op een Harley aangereden en hij zwaait naar mij. Ik zwaai terug en hij komt naar mijn toe. "Hé, herken je mij niet meer?", zegt hij. Ik ben verbaasd. Hoe moet ik dat doen met helm en zonnebril. Het blijkt een man te zijn die ik gisteren of eergisteren ontmoet heb, samen met zijn vrouw.
Hij woont hier in Iron Birdge en maakt net een ritje. Hij heeft veel over mij gesproken met zijn vrouw. Ik heb nogal indruk gemaakt. Ook hij komt met het verhaal over de andere man die de route van Terry heeft gedaan en dat hij de eer niet verdient. "Jij doet het hier goed man!" Ik praat nog even met hem en neem afscheid. Hij rijdt weg met het prachtige geluid van zo'n Harley.
Ik haal boodschappen en ga even een stukje terug om wat te eten. Het eten is heerlijk en ik geniet van de rust, want er zijn hier weinig mensen. Een oudere man met rollator wil van alles weten en zegt bij het weggaan "Ik zie je nog wel een keer. Al het niet hier is, dan wel in de hemel." Voordat ik het weet zeg ik "Dat is goed. Dan zal ik wel zeggen dat ik die jongen ben van die fiets." Best wel link deze opmerking, omdat in dit gebied veel steng gelovige mensen wonen...
Na het eten ga ik bij de General Store nog een stuk touw kopen. Ik word buiten aangesproken door een jongen die zijn boot aan het aftanken is. Die staat op een aanhanger achter een super truck. Zijn ouders blijken van Nederlandse afkomst te zijn en ik heb er dus weer volgers bij. Na een praatje en een foto bij zijn truck, ben ik weer onderweg.
Het gaat erg goed vandaag, waardoor ik na een paar uur fietsen rond 16:00 uur al in Thessalon ben. Ik besluit door de fietsen naar Bruce Mines een plaatsje 20 km verderop. Ik kom daar rond 17:00 uur aan en koop eerst wat te drinken bij een tankstation. "Hé, ik heb jou op TV gezien!", zegt een oudere man van 69 die nog lang haar heeft en er ruig uitziet. Wij maken een praatje, maar ik wil eigenlijk nu wel naar een motel en wat eten. Hij wijst mij een motel aan dat goed is en niet duur. Dat scheelt erg veel met de andere verderop. Net als ik wegga, word ik door een stel aangesproken en als zij horen dat ik naar Vancouver ga, worden de kinderen uit de auto gehaald en moet ik alles vertellen. "Mogen wij foto’s van je maken?" "Natuurlijk", zeg ik...
Na dit avondtuur ga ik naar het motel/restaurant en ik denk nog: ik ga straks de rust nog opzoeken en waarderen. Waar gaat dit naar toe?...
Binnen staan allemaal mooie, jonge dames. Misschien heb ik te lang op de weg gezeten, maar ik vind het geen straf om dit allemaal te zien. Een kamer kost $62, inclusief belasting.
Ik check nu eerst de kamer, maar die is echt prima. Wat heerlijk. Ik ga eerst in lekker uitgebreid in bad en was daarna heel wat kleding. Ik laat deze even lekker weken in het bad. Eerst eten en dat blijkt hier ook goed. Het is dan ook laaiend druk in deze tent. Prima formule, denk ik nog. Perfect eten, leuke spontane bediening die allemaal in strakke broeken loopt die niets aan de verbeelding over laten. Zij hebben allemaal mooie billen. Zij worden er volgens mij op geselecteerd...
Ineens realiseer ik mij dat de meeste mensen hier erg chirstelijk zijn. Er komt ook een aantal Amish binnen om eten op te halen. Wel bijzonder dat deze dames zo uitdagend gekleed zijn. Ben ik nu gek aan het worden of mis ik mijn vrouw te lang?
Ik ga naar terug naar mijn kamer en zie dat er allemaal prachtige auto Amerikaanse auto’s buiten staan.
Het is een bijzondere gemeenschap die mij doet denken aan een zedelijke gemeenschap, maar waar erotiek op een hele subtiele wijze juist erg aanwezig is. Best vreemd om er zo ineens tussen in te zitten....
P.S. helaas geen foto’s van de billen van de dames, om begrijpelijke redenen..."
Han Schomakers, editor
Add comment
Comments