The English version of this page will be published soon!
Tuesday, June 30th, 2015: The end of my journey!
Mijn tocht is aan een einde gekomen en dat maakt dat je toch terug kijkt over de afgelopen maanden.
Hoewel misschien een aantal van jullie zullen denken aan het woord vakantie moet ik eerlijk zeggen dat ik dat niet zo ervaren heb. Het was mijn missie en het was hard werken. Soms zo hard dat ik mijn twijfels over de haalbaarheid moest overwinnen, door de pijn heen moest bijten en mijn angsten los moest laten. Heftige momenten die ik bijna allemaal graag heb gedeeld met jullie.
Ik ben namelijk zo dankbaar voor al die mensen die mij gevolgd hebben de afgelopen maanden. Ik weet dat het er heel veel zijn. Wekelijks werd mijn pagina duizenden keren geraadpleegd en dat voel zo goed als je het even zwaar hebt. Als ik zie hoeveel mensen op mijn blog gereageerd hebben is dat enorm. Ik had dit nooit verwacht. Maar ook via facebook of email heb ik veel support gehad. Het heeft mij zo goed gedaan en ik ben daar zo dankbaar voor, dat is moeilijk uit te leggen.
Ik heb alle reacties gelezen en soms meerdere keren. Wat een mooie reacties en sommige net zo als mijn blog met de nodige emotie. Ik heb wel eens met tranen in mijn ogen gezeten en zou dan het liefst een dikke knuffel terugsturen, zo belangrijk waren ze voor mij.
Waar ik ook van onder de indruk ben is het support van mijn collega’s. Wat is dat mooi. Daar zitten misschien wel een paar van mijn trouwste volgers tussen, zonder andere te kort te willen doen uiteraard. Ik heb een boekje voor mijn vertrek meegekregen die ik meerdere keren heb door gelezen. Vooral in het begin waar ik moest afzien in kou, regen, onzekerheid en teleurstelling.
Tijdens mijn tocht kon ik onmogelijk terugreageren op al jullie reacties. En hoewel ik weet dat sommige mijn blog zullen gaan missen. Ik zal jullie reacties ook missen.
En dan mijn speciale dank aan mijn collega Han die een enorme taak op zich nam door mijn blog bij te houden. Zelfs ik had dit onderschat. Hij heeft naast het bijhouden van mijn blog mij ook mentaal support gegeven. Wat een prachtige man en wat ben ik je dankbaar Han! Je maakt echt deel uit van Strength of Hope 2015 en daar ben ik heel blij mee.
Als ik terug kijk zijn er vele momenten waarop ik mezelf ben tegen gekomen, echt dingen heb ontdekt en geleerd. Dat is waardevol. Maar het belangrijkste is dat mijn angst voor een terugval van mijn lichaam tot nu toe ongegrond geweest is. Niet dat ik geen problemen gehad heb maar ik heb er mee kunnen dealen door goed naar mijn lichaam te luisteren en dat is voor mij niet makkelijk.
Een belangrijke les is dat toeval niet bestaat. Het is hoe je het ziet en ervaart. Als je bijzondere dingen meemaakt die een onverwachtse verbindingen hebben is dat iets moois, geniet daar dan van. Vertouw er op dat je op de goede weg zit. Voor mij was vertrouwen en loslaten de twee grote items van mijn tocht.
Maar ook het inzicht dat alles in het leven om balans draait. Het is bijna boeddhistische gedachten, maar Ying Yang zit in alles. Ik begrijp nu ook waarom de First Nations geloven dat alles een ziel heeft. Voor mij gaat het meer over dat alles energie bevat. Heftige stof om zo op te schrijven maar het is een van de lessen die me werkelijk verrijkt heeft.
Dan de bijzondere ervaringen met First Nations, de offer rituelen, de ontmoetingen en lessen. Een spirituele tour zou je kunnen zeggen. Dat heeft mijn erg geholpen. Er zijn echt momenten geweest waar ik van mezelf heb staan kijken hoe ik in staat ben geweest om bepaalde prestaties neer te zetten. Het was net of ik extra energie had en super veel kracht. Heel bijzonder. Mijn innerlijk contact met First Nations is als het ware echt aan gezet.
Dan mijn fiets. Op de bevroren kabels na heb ik niets maar dan ook niets aan problemen met mijn fiets gehad. Daar waar andere kettingen braken, lekke banden, klapbanden, gebroken spaken en afgebroken onderdelen hadden, heb ik een fiets die gewoon niets mankeert.
Hoe bijzonder dat is wordt misschien wel duidelijk als ik jullie vertel dat mijn fietsframe gemaakt is voor een maximale belasting van 180 kg en dat mijn fiets en bagage al 75 kg wegen en ikzelf nu tegen de 100kg. Dat is dus veel. Ik ben fietsers tegen gekomen en bij diverse fietsen makers geweest maar niemand heeft ooit zoveel gewicht op zijn fiets gehad als ik. Verstandig is een ander ding, maar ik kan geen afscheid nemen van mijn spullen. Vaak had ik op de bepalende momenten wel de spullen die andere niet hadden en ik dorst mijn winterkleding niet naar huis te sturen. Dat zou gewicht bespaard hebben.
Afin de laatste keer in Medicine Hat dat de lokale fietsenmakers naar mijn fiets keken, waren zij onder de indruk van de kwaliteit. Deze mannen zijn trouwens ook de mannen die nationale fietsers begeleiden en weten waarover ze praten. De combinatie van gewicht en het feit dat een fiets hier echt op z’n donder krijgt maakt dat het regelmatig gebeurd dat zijn hier fietsers krijgen met problemen. Gescheurde frames door de kuilen in de weg komt met enig regelmaat voor.
Ik ben dan ook Elias van Groeningen, de man van Poppink fietsen zo dankbaar. Mijn fiets was niet alleen mijn gereedschap maar ook het geen waarop ik moest kunnen vertrouwen. Het is een topper. En ik heb al zoveel mensen gesproken die hem van me willen kopen maar hij gaat gewoon mee naar huis!
Als laatste nog even over fietsen in Canada. Ik heb geen spijt maar zou ik het iemand aanraden? Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Mijn nicht Ann in Canada had gelijk. Canada is niet gemaakt voor fietsers. Hier fietsen is echt gevaarlijk!! Dit jaar zijn er op HW1 al 5 fietser gedood door ongelukken!
Dat is niet voor niets. Ik heb deze info niet eerder gedeeld omdat ik mijn familie niet onnodig ongerust wilde maken maar het is echt gevaarlijk op sommige stukken. Als je in een heuvelachtig gebied fietst zonder vluchtstroken en de weg is kronkelig, dan kan het verkeer wat daar rustig 100 rijd je niet altijd zien. Dat geeft bijzonder gevaarlijk situaties. Maar ook vrachtwagens die een afdaling niet meer kunnen (be)remmen of een idiote brede lading vervoeren hier aan beide zijde 2 meter uitsteekt. Ik heb veel te danken aan mijn spiegels en alertheid. Een paar gevallen waar het weinig scheelde en ik zelfs op het punt stond om te stoppen. Ik heb namelijk geen doodswens.
Nee als mijn jongens zouden zeggen dat ze dit gingen doen zou ik erg ongerust zijn. Canada is mooi en prachtig maar gevaarlijk voor fietsers. Het weer kan hier onbeschrijfelijk ruig zijn.
IJsregen, sneeuwstormen, zeer koude wind, hagel, onweer, tornado’s, enorme hitte en droogte. Het weer is hier soms moeilijk te lezen. En dat het wild. Beren ja die ken ik nu wel maar gelukkig nog geen Grizzly’s. Toch zijn er nog zoveel dieren die echt gevaarlijk zijn. Moose en Elk kunnen je behoorlijk verwonden en jagen soms achter fietsers aan. Er zijn verschillende mensen die al hun ribben breken als een Moose of Elk (groot hert) met hun hoorns je aanvallen.
Wolven komen hier ook veel voor en als je deze ziet dan ik dat geen toeval. Een wolf laat zich alleen zien als hij dat wil. Ik heb op afstand een timberwolf gezien en dat was al indrukwekkend. Wat een enorm beest is dat. Ze hebben de lengte als ze op hun achter poten staan van bijna 2 meter.
Dan heb je ook nog de Cougers een mountain Lion die met enige regelmaat dieren en mensen aanvallen. Kortom genoeg om je te beseffen dat je hier niet boven aan de voedselketen staat.
Canada is een geweldig land maar is ook meedogenloos hard. Hier fietsen is wel even wat anders dan een tour de Frans of een tochtje door europa. Ik heb me ondanks alle voorbereidingen toch verkeken op de afstanden maar vooral de omstandigheden. Ik heb natuurlijk ook geen geluk gehad op sommige momenten maar op een dergelijke reis kom je gewoon dingen tegen die gevaarlijk zijn. Een beetje survival is het wel.
Al met al kijk ik terug op een geweldige ervaring en wat ben ik blij dat ik doorgezet heb, ondanks dat vele mij voor gek verklaard hebben. Ik heb bewezen dat je mijn ziekte heb kunnen overwinnen (hoewel ik me realiseer dat het altijd aanwezig zal blijven) en heb een enorme prestatie neergezet, ondanks dat ik maar de helft van de aantal km gefietst heb. Het kon niet anders. Ik wordt gestrekt in mijn gevoel omdat ik andere fietsers ontmoet die veel lichter fietsen, wind in de rug hebben en nagenoeg dezelfde prestaties neerzetten. Er zijn er ook die het niet halen en het laten afweten. Dat begrijp ik trouwens heel goed want het kan zomaar echt gevaarlijk worden. Het belangrijkste is dat ik mijn droom heb kunnen waarmaken en ontdekt hoeveel meer kracht dat in je los kan maken.
Ik ben een rijk mens!
Dan nog een paar feiten.
- De geplande afstand 8000km met een gemiddelde dagafstand van 100km
- De werkelijke gereden afstand 4500km met een gemiddelde dagafstand van 75km
- Aantal gevlogen km zijn circa 1200km
- Aantal gereden km in auto of bus zijn circa 2100km
- Slechts 4 dagen op Newfounland gefietst (het waren de zwaarste dagen van mijn gehele tocht).
- Het aantal hoogte meters ruim 12.000 meter
- Het aantal meters in afdaling waren ruim 10.000 meter.
- De laagste temperatuur was -14
- De hoogste temperatuur was 38gr.
- Dit jaar was het slechtste voorjaar sinds ruim 10 jaar qua temperatuur en neerslag in Canada.
- De grootste windsnelheden (tegenwind op de prairie) windkracht 8.
- De gevaarlijkste weersomstandigheden waren een thunderstorm met hagel en een tornado die gelukkig de grond niet raakte.
- Het aantal fietsers die van coast to coast fietsen die ik ben tegen gekomen zijn 3. En alle drie van west naar oost. Ik ben meer fietsers tegen gekomen die van Vancouver naar Toronto fietsen of montreal maar geen fietser die van oost geheel naar west fietst. Wat ik uiteindelijk ook niet gedaan heb.
Heb ik daar mee de tocht onderschat?
Ja en nee. Ik wist dat het moeilijk zou worden en dat de kans bestond dat ik het niet zou halen. Maar ik wilde mijn droom volgen en heb gedaan wat ik kon. Maar er waren momenten dat ik echt even bang was dat het fout zou gaan en het niet zou kunnen na vertellen. Dat had ik niet verwacht.
Hoe verder met Strength of Hope 2015?
Mijn tocht is ten einde maar ik heb de Nationale Sarcoidose vereniging in Canada gemist. Zij zitten in Calgary en ik ga daar nog langs. Ik zal daar verslag van doen op mijn site.
Tot nu toe heb ik nog geen contact met de Fox familie. Het zal niet eenvoudig zijn omdat ik toch tegen een soort bureaucratie aanloop waarin zij worden afgeschermd. Je moet wel heel belangrijk zijn wil je daar doorheen komen. Ik heb de pech dat Canada Day er tussen zit wat een feestdag is. Dus moet wachten tot donderdag om verdere actie te ondernemen. Toch ga ik niet van alles op me nek halen als mijn gezin er is. Dus hoe dit afloopt?? Ik laat het nog wel weten via een berichtje.
Daarnaast ben ik van plan om dit jaar toch door te gaan met meer aandacht voor Sarcoidose en auto immuun ziekte te vragen. Mijn fietstocht in Canada is voorbij maar Strenght of Hope 2015 gaat door. Ik ga proberen om met Prof Marjolein Drent tot verder aandacht voor deze ziekte te krijgen, want het is echt hard nodig.
Hiermee eindigt toch wel mijn blog voor deze tocht. Dat er meer op stapel staat is wel duidelijk en ik overweeg inderdaad een boek te schrijven maar dat is voor de langere termijn.
Als laatste kan ik zeggen ik wens ieder de ervaring die ik heb mogen ondervinden en dromen kunnen uitkomen als je ze echt volgt…
Add comment
Comments